İnsanın kabı topraktan olsa da nüvesi rōzkārdır. Bu rüzgar; bazen bir bora bazense sadece bir estir. Bu ona ezelde üflenerek hediye edilmiştir. İşi gereği estikçe eser, hızına yetişmek pek bir iştir. Ama hiddeti de göründüğü kadar şiddetli değildir, hızla kesilip tükeniverir. O, özünde içrektir. Kökenini bilsek de nedenini kimse bilmemektedir. Esintisi de en çok kendinedir. Kimi zaman göğe tırmanır, bulutlardan neler neler yükseltir kimi zamansa tüm esaslı dağları, kararları, kalıpları yerle bir edip devirebilir. Çünkü aynı zamanda oldukça dengesizdir. Bunu kabul etmek gerekir. "Ne oldu, nereden esti?" dediklerinde "Kafam esti" deyip direksiyonu hop kırıverir. Ancak bu böyle diye onu reddedip ondan vazgeçilmemelidir. Çünkü o bizim en büyük nimetimizdir. Uğultusu, hırıltısı kesik kesik de olsa eksikliği pek çiğdir. Bu da böyle kendime kısa bir nasihattir.
Amaç: lirik deneme (bkz. aliterasyon, asonans)